در این مطلب قصد نداریم بگوییم، مکالمه روحانی با اوباما درست است یا نادرست، سفرش دستاوردی داشته یا نه، گیریم که اصلا خوش و بش روحانی با رئیس جمهور آمریکا آن گونه که باید و شاید شفاف و روشن نبوده و هزار و یک ایراد به آن وارد باشد و یا روحانی بدون هماهنگی رهبر معظم انقلاب دست به چنین اقدامی زده باشد، روی سخن با کسانی است که مدعی بصیرتند و با حاشیه سازی در مراسم استقبال از دکتر روحانی خوراک لذیذی را برای بنگاه های خبر پراکنی غرب فراهم کردند. اقدام این خود سرها در پرتاب کفش یا اشیا دیگری به سمت خودروی رئیس جمهور چه توجیه عقلی و شرعی می تواند داشته باشد؟

فرض بگیریم که روش روحانی برای حل مسئله هسته ای ایران اشکال دارد و شما با آن روش به شدت مخالف هستید و آن را بر خلاف آرمان‌های انقلاب اسلامی می‌پندارید، آیا توهین و هتاکی به ایشان در مقام رئیس جمهور ایران اسلامی راه حل مسئله است؟ ایا شما نیز نمی توانستید در صف عده کثیر دیگری که با حمل پلاکاردهایی به مکالمه رئیس جمهور با اوباما معترض بودند، باشید؟

چه کسی مجوز داده که تا مانند راهزن جلوی ماشین رئیس جمهور را بگیرید و فحاشی کنید؟

چرا با ذهن کوته بین خود اجتهاد کرده و فتوای قیام صادر می کنید؟ امروز در لباس انقلابی گری و دین، به دیگران هتک حرمت می کنید، کاسه داغ تر از آش می شوید و آنگونه حنجره پاره می کنید که گویی همه را خواب برده و شما بیدارترینید!

فکر می کردیم بعد از بیانات مقام معظم رهبری درباره افراطی گری عده ای به نان بچه حزب اللهی، اینان متنبه شده و به ایراد کار خود واقف شده باشند، اما ظاهرا اقدامات این چنینی تمامی ندارد و بد این که به نام بچه حزب اللهی نوشته شود.

مقام معظم رهبری سال گذشته در دیدار با مردم اذربایجان فرمودند: «اين را من صريح بگويم. اين كارهائى كه در قم اتفاق افتاد، بنده با اينجور كارها مخالفم. آن كارهائى كه در مرقد امام اتفاق افتاد، بنده با اينجور كارها مخالفم. بارها به مسئولين و كسانى كه ميتوانند جلوى اين چيزها را بگيرند، تذكر داده‌ام. آن كسانى كه اين كارها را ميكنند، اگر واقعاً حزب‌اللّهى و مؤمنند، خب نكنند. مى‌بينيد كه تشخيص ما اين است كه اين كارها به ضرر كشور است، اين كارها به نفع نيست. با احساساتشان راه بيفتند اينجا، آنجا، عليه اين شعار بدهند، عليه آن شعار بدهند؛ اين شعاردادن‌ها كارى از پيش نميبرد. اين خشمها را، اين احساسات را براى جاى لازم نگه داريد.»

این سخنان در حقیقت اتمام حجتی بود برای آنها که احساس می کنند در هر جایی و بر سر هر موضوعی باید رگ های گردن و مشت های گره کرده را به رخ کشند

واقعیت این است که این عده قلیل هیچ نسبتی با اصولگرایان، ولایتمداران و بسیجی‌های مخلص ندارند، هر چند عده ای سعی می کنند اینان را حزب اللهی بخوانند و وابسته به فلان طیف سیاسی اصولگرا.

چرا که حزب‌اللهی اصولگرا ست؛ یعنی به اصولش را به هیچ چیز نمی فروشد و اینگونه نیست که به دلیل هدف مقدسی که دارد هر بازار و وسیله ای را برای آن به کار گیرد. چرا که حزب اللهی اعتقاد دارد که هدف وسیله را توجیه نمی کند.

حزب اللهی با استدلال اینکه فلان فرد یا جریان بر سبیل هدایت و حقانیت حرکت نمی کند، بر خود روا نمی دارد که راه از توهین و تهمت ادعای خود را مطالبه کند.

حزب اللهی الگوی رفتاری دارد. او در مسیر ایمان، مهربانی را از خداوند می گیرد و الگوی عمل او پیامبر است. او رفتار نبوی را به عنوان اولین شرط کار می پذیرد و به آن گردن می نهد

مخلص کلام این که اگر خودسرها، مومنند که نیستند، اگر عاقلند که نیستند و اگر بصیرند که کیلومترها با این شاخص مهم فاصله دارند، شفاف و روشن و صریح اعلام موجودیت کنند تا مردم بشناسند، گروهی هم در این کشور وجود دارد که هر از چند گاهی از هویت دیگران سوء استفاده می کند و نمی خواهند یا نمی توانند حرف نظام و انقلاب را بفهمند.